zit er nu echt door

Ben moe, doodmoe. Op eigenlijk... Na dezoveelste consultatie: de zoveelste ontgoocheling.  Ben teweten gekomen wat ik eigenlijk al wist maar liever niet wilde horen.  Het zal niet beteren misschien wel verslechteren.  Eigenlijk is er niets aan te doen.  En hoezeer ik me ernie wil bij neerleggen hoe moeilijker ik het krijg.  Ogen doen pijn van het huilen, hoofd doet pijn van het nadenken en ik kan er even niet meer tegen.  Kon het gisteren niet meer opbrengen om nog te gaan werken.  Kon aan niets anders meer denken en moest voordurend huilen zelf toen ik mijn bazin opbelde.  Gelukkig had ze begrip.  Khad een namiddag nodig om na te denken en te verwerken.  Gelukkig is er altijd mijn zus waarop ik kan rekenen en geloof me ik had ze nodig! Had ik maar zoveel begrip op het thuisfront...